Bihac, oktober 2022.
Dobar dan, daar zijn we weer!
We vierden op Krk nog op de valreep Dirk zijn 41e verjaardag. Inmiddels alleen in ons ‘eigen baaitje’, omdat alle toeristen vertrokken waren. De volgende dag slingerden we in enkele uren de kustroute af naar het Zuiden, naar het volgende eiland Vir. De laatste week op Krk regende het vooral ’s nachts veel, waardoor de zee erg afkoelde. Maar aangekomen op Vir begon de zon te schijnen en dat deed het 3 weken achter elkaar met temperaturen rond de 25 graden. Dat is toch wel erg lekker in oktober! Ook namen we elke dag een duik in zee, terwijl we toch niet echt zeemensen waren, dachten we. Maar juist door de kiezelstranden is het water helder en zit je niet vol met zand, erg prettig.
We hebben vooral de omgeving en het woeste Noorden van Vir verkend. Zo is Nin een erg toeristische plek waar we verschillende keren zijn geweest. Het heeft zoutmeren, is een kuuroord vanwege helende klei, heeft een erg kindvriendelijk strand en een historisch centrum. De andere kustplaatsjes op het vaste land waren oke, maar niet erg bijzonder. Maar Zadar, de hoofdstad van de regio, was fantastisch. Een hele mooie old town met goede sfeer en omgeven door de zee. Prachtige zonsondergangen beleefd bij de Sea Organ (groot zee-orgel die werkt op de golven) en de Sun Salutation (soort 60’s discovloer). Op handen en knieen de toren op het Romeinse plein beklommen vanwege hoogtevrees. Duitse ouders vertelden ons doodleuk dat de overheid ze stimuleert om hun doorbetaalde Elternzeit op te nemen vanwege het lerarentekort. Toch zuur om te horen, zo’n groot verschil. Wij Nederlanders moeten alles zelf maar uitzoeken en regelen, daarom komen we er ook geen tegen.
Ook Vir is verbonden met een brug aan het vasteland en een stuk kleiner dan Krk. Het zuiden is helemaal volgebouwd met mooie gekleurde appartementen en het noorden is natuurlijk en wild. Ook weer prachtige stranden, dit keer met rood zand, kleine kliffen, azuurblauw water en op een dag zagen we zelfs dofijnen zwemmen vanaf de kust. Magisch! We zouden eigenlijk weer een maand blijven, maar na 2,5 week werden we onrustig, omdat het gewoon te gemakkelijk was. Zon, zee, strand, een beetje luilekkerland. We misten het avontuur. Hierdoor besloten we eens iets heel anders te gaan doen: Bosnie i Herzegovina! Ook op aanraden van een vriendin, die dit aanvoelde, al kennen we verder niemand die daar is geweest. Het ligt zowat aan de andere kant van de bergen vanaf Vir. Dus stelden we een reisje samen door het westen van Bosnie voor eind oktober.
Helaas denkt iedereen gelijk aan de oorlog bij Bosnie, ook wij natuurlijk. Maar man man, wat een parel is dit land! Als je tenminste een beetje ‘moeilijke-landen-bestendig’ bent. Gelukkig hebben wij veel reiservaring, waardoor het ons juist heel erg trekt. We reden Bosnie binnen en gelijk werd het duidelijk: dit is een moeilijk land, precies wat we zochten! (zoals Jelle Brandt Cortius voor ons heel herkenbaar beschrijft in de grappige ‘Reisgids voor Moeilijke Landen’). Meerdere checkpoints achter elkaar (paspoort, tol etc.), meteen aangehouden door de politie met zo’n ouderwets spiegelei (hij wierp een blik op Juno en we mochten meteen doorrijden), ineens hield de snelweg ermee op en kort daarna was er een wegversperring van een uur op de enige weg naar Mostar en moesten wij de zigeuner straatverkopers vriendelijk bedanken voor alle aangeboden nep-parfum. En ook niet pinnen of boeken met creditcard, maar alles cash betalen. Het contrast met Kroatie kon niet groter zijn, heerlijk!
Mostar is heel mooi, maar echt een kermis aan Turkse bling-bling spulletjes rondom de Old Bridge. Toch deed het ons heel goed, de Arabische invloeden zijn zo aanwezig dat we echt het idee hadden ver weg te zijn en duidelijk niet meer in het Westen waren. Als ervaren reizigers is dat bij tijd en wijle een verademing. Juno is een ware attractie met zijn bruine ogen en witte haren en wordt regelmatig gefotografeerd, op schoot genomen en krijgt kusgeluidjes toegeworpen van omaatjes. Hij wordt er helemaal verlegen van. Silva is helemaal in haar nopjes in alle winkeltjes met alle kitsch spulletjes. Het is ook erg mooi en kleurrijk allemaal. Ook de mensen zijn over het algemeen warmer en opener dan de Kroaten.
Silva en Juno hebben overal waar we komen honden en kattenvriendjes, waardoor ze hun kindervriendjes wat minder missen, wat een zegen! Sommige accomodaties hebben we gevonden door met handen en voeten te praten met mensen (velen kunnen geen Engels en Duits) en ze brachten ons er dan persoonlijk naartoe! Op precies het juiste moment kwamen we die dan tegen, als we er bijna doorheen zaten. En op zulke momenten weten we: dan ben je een met het leven (wij ervaren dat in moeilijke landen meer of gemakkelijkder, zo lijkt het). Onze telefoons deden het namelijk opeens niet meer in Bosnie en ook de TomTom is niet geschikt voor dit land.
Tja… Wel overal wifi met onze laptop, maarja, dan moet je wel eerst ingecheckt zijn. Ach, we wilden avontuur, nou dat hebben we gehad. Ook viel de herfst ineens in vanaf midden Bosnie, supermooi en overweldigend na zo’n lange zomer! Bij Livno verbleven we weer in een A-frame huisje op een paardenranche, heel gaaf. In Drvar was het een beetje troosteloos, Oostblok achtig, maar verbleven we op een mooi superbasic landgoedje met restaurant waar het in de zomer bruist van de gezelligheid. Nu genoten we vooral van de zonnige eerste herfstdag met alle prachtige kleuren.
Er zijn bijna geen snelwegen en als we over de, soms zelfs onverharde, provinciale wegen rijden zijn we bijna alleen, ongekend. Ook zijn de landschappen fantastisch. Bergen, kloven, hoogvlaktes, weidsheid, grote rivieren, beren, wolven, lynxen (niet gezien hoor). De mensen zijn gastvrij en zelfs dankbaar dat je hun land bezoekt. Het voelt ook wel een beetje vreemd, want ze gaan er van uit dat je het als Nederlander sowieso hebt gemaakt. Zelf voelen ze de noodzaak te benoemen wat ze persoonlijk bereikt hebben. Alsof ze zich moeten bewijzen tegenover ons. Soms laten we met een knuffel zien dat dat dus echt niet hoeft…
Aangekomen in Una Nationaal Park verbleven we in Kulen Vakuf op een mooie plek meteen aan de heldere snelstromende rivier. Dirk heeft inmiddels in totaal wel 100 vissen gevangen in twee maanden tijd. Ook de watervallen van Martin Brod waren fantastisch, breed en sprookjesachtig. Nu sluiten we Bosnie af in stijl in een (Bosnisch) 4 sterrenhotel. Helemaal moe, maar voldaan, gunnen we onszelf weer even wat luxe. Wat genoten de kinderen daar van het heerlijke ontbijtbuffet met zoetigheden, smikkelen!
Volgende keer weer meer! Geniet van de prachtige herfst!
groetjes Dirk, Marion, Silva en Juno