Mauterndorf, november 2022.
Gruss Gott,
Via Bihac wilden we Bosnie uitrijden, maar we hadden nog wat contante Marken over. Dus we kochten een lunch bij de supermarkt en tankten de auto af tot op de laatste Mark. We hadden niet echt in de gaten dat we de Europese Unie hadden verlaten, maar toen we terug gingen werd het ineens weer duidelijk. Onze voorgangers bij de grens werden behandeld als criminelen. Overal camera’s en borden van wat er allemaal niet mag. Wat een ongepast en verheven machtsvertoon! We mochten geen voedsel meenemen naar Kroatie, omdat het vies zou zijn. Dus kreeg Dirk een akkefietje over onze manderijnen met de douane, maar gelukkig zag het mannetje na een tijdje ook de zinloosheid van deze discussie in. Welcome back in the EU! Het verschil in energie was zo duidelijk voelbaar. Ergens was het heel fijn om terug te zijn, maar toch met pijn in het hart…
In Kroatie overnachtten we in een zielloos appartment met veilig Ikea interieur in Karlovac naast de grote drukke weg. We waren echt een beetje van slag. Hopenlijk komt er een dag dat de beste kwaliteiten van Oost en West samensmelten. We hebben elkaar zoveel te bieden. Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen! Een dag later slingerden we heel Slovenie door naar Preddvor wat tegen de Alpen aan ligt. De rit ernaartoe was hels, het reizen begon ons nu echt op te breken. Het huisje zag er op de foto’s veel mooier uit dan in het echt, dus nog even tandenbijten en weten dat morgen alles goed komt. Wel was het adembenemend om de Alpen weer te zien, wat een schoonheid! Wat ons betreft kan daar toch geen bergketen aan tippen (behalve de Himalaya dan).
Gelukkig boekten we al eerder voor de maand november een mooie accommodatie in Mauterndorf in Oostenrijk. Normaal gesproken is dat niet te betalen, maar november is echt het tussenseizoen, dus daar hebben we veel geluk mee. Toch heerlijk om weer te genieten van Oostenrijkse grundlichkeit zoals kapstokken, vliegenhorren, een afzuigkap, fijne matrassen en een echt schoon en degelijk interieur. De haast van de Oostenrijkers (Westerlingen?) viel ook op, we waren inmiddels een langzamer tempo gewend. Toen we op 30 oktober aankwamen in Oostenrijk was het een warme herfstdag met zon en 25 graden. In diezelfde week viel de eerste sneeuw! Alle toppen van de bergen gingen in een dag van bruin naar wit. Wonderlijk! De kinderen waren door het dolle heen en meteen werd er een mini sneeuwpop van 10cm gemaakt.
Van huis uit kun je wandelingen maken naar toppen van ongeveer 2000 meter. Na al het geluilak in Kroatie waren we ook echt toe aan flinke bergwandelingen in de frisse lucht. Regelmatig gingen we om de beurt naar boven (voor de kinderen was dat echt te zwaar) en kwamen herboren weer terug. Er is weinig anders waar wij zo van kunnen genieten en we missen de bergen dan ook echt in Nederland. Alleen al ademen is een feestje in de bergen! Ook vanwege de kou, waar we meer van genieten dan we hadden verwacht. Met de kinderen maakten we regelmatig wandelingen op Wanderlehrpfaden (bv over vogels, planeten, paddestoelen etc.). Echt heel leuk!
We namen contact op met de Oostenrijkse Walter, Sabrina, Marlene en Miriam die we twee maanden eerder leerden kennen op de Sloveense camping en we spraken snel af. Ze bleken maar een uur van ons vandaan te wonen en vonden het heel leuk dat we in de buurt waren. Walter is automonteur, dus hij gooide gelijk winterbandjes op ons autootje, zo fijn! We beleefden samen een goede dag en de kinderen hebben heerlijk met elkaar gespeeld.
In Oostenrijk vieren ze ook St. Nikolaas, alleen iets anders. Nikolo und Krampus… Nou, die traditie lieten we maar even aan ons voorbij gaan. Dus hebben we maar mooi de Nederlandse Sint geimporteerd en de kinderen waren helemaal gelukkig met alle cadeautjes. Ook viel er de laatste week nog net genoeg sneeuw om de Oostenrijkse winter echt te kunnen beleven. Vooral het naburige Obertauern was schitterend wit met volop sneeuwpret. Voor ons maakte dat de cirkel rond; van volle bak zomer, naar volle bak winter!
Vooral de kinderen begonnen thuis steeds meer te missen op het eind, dus het is erg fijn dat we in december gewoon thuis zijn. Lekker samen de feestdagen vieren en een welkome time out van het reizen. Want reisvermoeidheid tijdens lange reizen, blijkt onvermijdelijk. Vooral met de kinderen was dit af en toe heel zwaar en dat hebben we echt wel onderschat. Ook valt het niet mee om in je eigen en elkaars behoeften te voorzien. Het idee is om in januari weer 3 maanden op pad te gaan, al weten we nog niet hoe en wat…
Alvast fijne feestdagen gewenst en wie weet zien we elkaar snel!
groetjes Dirk, Marion, Silva en Juno