Buenos Dias,
Vooral voor de kinderen was het fijn om terug te zijn met de feestdagen en alle geliefden weer te zien. Alleen dat, is al een maandvullend programma, maar was nu goed te doen met verder niets omhanden. Behalve dan bijslapen, reflecteren en integreren. En dat hebben we echt wel onderschat. We bleken behoorlijk ‘vol van ervaringen’ te zitten na de vorige reis, die nu eindelijk een plekje kregen. Ondanks dat we ‘maar’ in Europa blijven, zijn de verschillen van leven natuurlijk al groot, vooral voor de kinderen. Na de feestdagen werden we allemaal na elkaar ziek en vanaf half januari waren we pas echt weer back on track. Gelukkig hebben de kinderen nog veel af kunnen spreken met vriendjes. Even twijfelden we of we nog wel moesten gaan. Bang voor stijgende prijzen, de nog altijd dreigende corona, instabiele tijd etc.
Nee, we zouden geen keuzes meer uit angst maken; dus we bleven bij ons plan. Twee maanden in de richting van Spanje, waarvan de eerste maand naar Cantabrie (Noord-Spanje, Atlantische Oceaan).
Eind januari reden we dwars door Parijs en zagen vele daklozen in tentjes en krotten naast de snelweg en de dure gebouwen. We stonden in de file en gaven als enige wat geld aan een bedelaar langs de snelweg. Je gaat daar niet voor de lol staan, lijkt ons. Te gek voor woorden dat dit in deze tijd nog kan in ‘het rijke (op schuld gebaseerde) Westen’. Wanneer gaan we het zien? Dat we altijd in een grote leugen hebben geloofd? Het systeem waar wij in leven en wat wij geaccepteerd hebben is liefdeloos en mensonterend. We dachten gelijk aan de dakloze ex-juwelier die we verschillende keren ontmoette in Nicaragua in 2012. Hij vertelde ons zijn levensverhaal en daardoor werd hij net zoveel mens als wij. Alejandro bleek de perfecte leermeester, want sinds die dag hebben wij ons nooit meer verheven gevoeld boven wie dan ook. Pas de afgelopen jaren zijn we aan het leren dat ook niemand zich boven ons mag verheffen en is onze eigenwaarde aan het herstellen. Hoeveel ze ook aan materie menen te bezitten. Bedankt leermeesters, we blijven leren…
We overnachtten in Poitiers en net daarvoor werd Silva wagenziek, niet tof, maar weer een ervaring rijker. De dure snelwegen in Frankrijk waren zo rustig dat 750 kilometer met ons autootje zelfs moeiteloos ging, heel fijn. De volgende dag reden we naar onze eeste stop in Zumaia, surf-walhalla, in Baskenland. De rit door Pais Vasco was geweldig. Besneeuwde bergtoppen met grote palmbomen en citrusbomen met volgroeide vruchten eronder en ruige klifkusten met hoge golven.
En toen kwamen we eindelijk aan in Boo de Pielagos. Het weer was grijs en onze stemming was inmiddels ook grijs na twee volle dagen auto. Dus je raadt het al: de eerste indruk van ons huisje was niet zo best. Steenkoud en op de foto’s leek alles zoveel mooier. Wat kan een nacht slaap dan veel goed doen. En de zon! Want die scheen de volgende dag volop en dat maakte alles goed. Ineens bleek het gebouw toch wit i.p.v. grijs. En inmiddels hadden de elektrakacheltjes de boel goed opgewarmd. We bleken vanuit ons raam uitzicht te hebben op de besneeuwde Picos de Europa, wat een cadeau! En ook bezochten we Playa de Valdearenas, een van de mooiste stranden van Spanje en dat op enkele kilometers van ons plekje. De kinderen gingen gelijk de duinen in en in de branding spelen met 12 graden. De Spanjaarden schudden hun hoofden.
Al snel bezochten we hoofdstad Santander op 12km afstand. Een fijne en kleine stad. Doet ons qua sfeer denken aan Zadar, dat was ook goed toeven. Overal pleintjes en speeltuintjes en het grenst aan een prachtig strand, meer hebben we niet nodig. We ervaren de stad als erg gemoedelijk en ruimtelijk. We bezochten ook de wereldberoemde (nep) grotten van Altamira. Erg mooi, maar toch raar om een replica te bezoeken en te doen alsof het echt is. Vlakbij ligt het middeleeuwse stadje Santillana del Mar, waar in de zomer busladingen vol toeristen worden losgelaten en nu waren we de enigen. Ook boodschappen doen is altijd weer een feestje in het buitenland. Nieuwe dingen en smaken en het is ook nog eens een derde goedkoper dan in Nederland. Voor Marion is het thuiskomen, omdat ze 22 jaar geleden een highschooljaar vlakbij Madrid heeft gedaan. Ze gaat nog regelmatig op bezoek en Spaans verleer je blijkbaar nooit.
Voor ons opent reizen de geest en werkt het therapeutisch. Het helpt ons de wereld te begrijpen, degenen die er leven en onszelf. Wij sparen avonturen en ervaringen. De wereldreis van 2011-2012 is daarin een grote ommekeer geweest. De wereld is goed, de mensen zijn bijna allemaal aardig en behulpzaam, overal ter wereld! En als we sporadisch een vervelende ervaring hadden was dat voornamelijk bij grensovergangen, hersenspoeling door religie, gedoe om geld of met dronken mensen. Helaas is dat hetgene wat de tv ons laat zien, waardoor men de medemens gaat wantrouwen. Zo jammer, zo ervaren wij de wereld niet!
Onze Roemeense buurvrouw, schoonmaaktster Maria, is bijvoorbeeld een ware schat. Ze overlaad onze kinderen met speelgoed en aaitjes over de bol. Wij geven knuffels en tekeningen terug en daar wordt zij dan weer blij van. Deze maand ziet ze onze kinderen meer dan haar eigen kleinkind die een paar kilometer verderop woont. Iedereen is ook hier druk druk met werken en naar school gaan. Verliezen we daardoor niet belangrijkere zaken uit het oog? Zoals oprechte aandacht en tijd voor elkaar? Ook ontmoette Dirk tijdens een wandeling local Ramon en we werden van harte uitgenodigd om een keer te bellen voor een afspraak. Hij wil ons hier graag rondleiden.
De zon heeft hier na een week al meer geschenen dan de twee maanden die we in Nederland waren. Soms is het gewoon weer wennen hoe fel hij kan zijn, strak blauwe lucht, wauw! Strakblauwe luchten zijn voortaan een zeldzaamheid in Nederland. En met 15-20 graden op ons balkonnetje op het Zuiden uit de wind is het heerlijk! Steeds vaker vraag ik me af of het weer onze stemming beinvloed of dat juist wij met onze stemming het weer beinvloeden? Of wordt het weer gemanipuleerd door …? Eerlijk is eerlijk, we vonden de twee maanden in Nederland best zwaarmoedig en schrokken van de energie die er hing. Dus ergens voelt het als een privilege om de Nederlandse winter over te mogen slaan dit jaar. We hopen dat de lente weer nieuwe vrolijkheid gaat brengen in Nederland! Niet dat het ergens anders beter is, ieder land z’n eigen shit.
We bezochten het gebergte Picos de Europa. Ongelofelijk mooi en redelijk onbekend bij buitenlanders. Hoog boven ons in de kloof cirkelden tientallen gieren op de termieken, een prachtig gezicht. We waren zowat de enigen onderweg in het Nationaal Park. Dit kwam natuurlijk weer omdat we buiten het seizoen reizen. Dat heeft sowieso veel voordelen en daar schrijf ik nog een aparte blog over: hoe te reizen met een klein budget. De zon scheen en het zicht op de bergen was goed. Ook lag er nog heel veel sneeuw boven de de 1000 meter. Dus sneeuwpret zonder jas aan, wat een feest. Terug beneden brachten we een bezoek aan stadje Potes. Historisch, toeristisch en erg mooi. En ineens was het 25 graden, heel raar, maar lekker! Op de valreep bezochten we ook nog skigebied Alto de Campoo. Even een kijkje nemen hoe dat er in Spanje aan toe gaat. Er was net verse sneeuw gevallen, dus het was erg druk. We reden door Natuurpark Saya-Besaya en gingen naar prachtig afgelegen dorpje Barcena Mayor.
Het reizen brengt natuurlijk ook verwarring. Zouden we kunnen wonen in Cantabrie? Al is het maar voor een paar jaar? We zien onze trips ook als een eventuele orientatie op emigratie. Dirk wilde altijd in Scandinavie wonen en Marion in Spanje, daardoor bleven we maar in het midden: Nederland. Cantabrie heeft alles, echte winters, maar korter. De zon schijnt meer, het is er groen, prachtige kust, leuke surf-vibe, overal besneeuwde bergen en betaalbare huizen. De rest van Spanje ervaren we toch als te temperamentvol en te warm. Maar vooral Marion gelooft in een moederland, je geboortegrond, waarover ze las in de Anastasia-reeks van Vladimir Megre. Maar het wordt ons wel verdomde moeilijk gemaakt in ons moederland. Na vijf jaar lobbyen voor een Natuurdorp is er nog steeds niets concreets, ondanks de huizencrisis, natuurcrisis, eenzaamheidscrisis, gezondheidscrisis etc. etc. Het plan heeft alle antwoorden, daar zijn boer en burger het wel over eens. Nu de provinciale en nationale overheid nog. Wie vertegenwoordigen zij eigenlijk? De verdrukking is groot en de drang om ’te vluchten’ wordt steeds reeeler. Maar is dat dan de oplossing? Na het lezen van het boek ‘Bestaansrecht’ van Maarten Oversier, lijkt dat toch van niet. Soms vervloek ik het feit dat ik de boeken heb gelezen, omdat de tijd hiervoor duidelijk nog niet rijp is…
Volgende keer meer, geniet van de eerste lentezon!
groetjes Dirk, Marion, Silva en Juno