Mauterndorf, november 2022.

Gruss Gott,

Via Bihac wilden we Bosnie uitrijden, maar we hadden nog wat contante Marken over. Dus we kochten een lunch bij de supermarkt en tankten de auto af tot op de laatste Mark. We hadden niet echt in de gaten dat we de Europese Unie hadden verlaten, maar toen we terug gingen werd het ineens weer duidelijk. Onze voorgangers bij de grens werden behandeld als criminelen. Overal camera’s en borden van wat er allemaal niet mag. Wat een ongepast en verheven machtsvertoon! We mochten geen voedsel meenemen naar Kroatie, omdat het vies zou zijn. Dus kreeg Dirk een akkefietje over onze manderijnen met de douane, maar gelukkig zag het mannetje na een tijdje ook de zinloosheid van deze discussie in. Welcome back in the EU! Het verschil in energie was zo duidelijk voelbaar. Ergens was het heel fijn om terug te zijn, maar toch met pijn in het hart…

In Kroatie overnachtten we in een zielloos appartment met veilig Ikea interieur in Karlovac naast de grote drukke weg. We waren echt een beetje van slag. Hopenlijk komt er een dag dat de beste kwaliteiten van Oost en West samensmelten. We hebben elkaar zoveel te bieden. Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen! Een dag later slingerden we heel Slovenie door naar Preddvor wat tegen de Alpen aan ligt. De rit ernaartoe was hels, het reizen begon ons nu echt op te breken. Het huisje zag er op de foto’s veel mooier uit dan in het echt, dus nog even tandenbijten en weten dat morgen alles goed komt. Wel was het adembenemend om de Alpen weer te zien, wat een schoonheid! Wat ons betreft kan daar toch geen bergketen aan tippen (behalve de Himalaya dan).

Gelukkig boekten we al eerder voor de maand november een mooie accommodatie in Mauterndorf in Oostenrijk. Normaal gesproken is dat niet te betalen, maar november is echt het tussenseizoen, dus daar hebben we veel geluk mee. Toch heerlijk om weer te genieten van Oostenrijkse grundlichkeit zoals kapstokken, vliegenhorren, een afzuigkap, fijne matrassen en een echt schoon en degelijk interieur. De haast van de Oostenrijkers (Westerlingen?) viel ook op, we waren inmiddels een langzamer tempo gewend. Toen we op 30 oktober aankwamen in Oostenrijk was het een warme herfstdag met zon en 25 graden. In diezelfde week viel de eerste sneeuw! Alle toppen van de bergen gingen in een dag van bruin naar wit. Wonderlijk! De kinderen waren door het dolle heen en meteen werd er een mini sneeuwpop van 10cm gemaakt.

Van huis uit kun je wandelingen maken naar toppen van ongeveer 2000 meter. Na al het geluilak in Kroatie waren we ook echt toe aan flinke bergwandelingen in de frisse lucht. Regelmatig gingen we om de beurt naar boven (voor de kinderen was dat echt te zwaar) en kwamen herboren weer terug. Er is weinig anders waar wij zo van kunnen genieten en we missen de bergen dan ook echt in Nederland. Alleen al ademen is een feestje in de bergen! Ook vanwege de kou, waar we meer van genieten dan we hadden verwacht. Met de kinderen maakten we regelmatig wandelingen op Wanderlehrpfaden (bv over vogels, planeten, paddestoelen etc.). Echt heel leuk!

We namen contact op met de Oostenrijkse Walter, Sabrina, Marlene en Miriam die we twee maanden eerder leerden kennen op de Sloveense camping en we spraken snel af. Ze bleken maar een uur van ons vandaan te wonen en vonden het heel leuk dat we in de buurt waren. Walter is automonteur, dus hij gooide gelijk winterbandjes op ons autootje, zo fijn! We beleefden samen een goede dag en de kinderen hebben heerlijk met elkaar gespeeld.

In Oostenrijk vieren ze ook St. Nikolaas, alleen iets anders. Nikolo und Krampus… Nou, die traditie lieten we maar even aan ons voorbij gaan. Dus hebben we maar mooi de Nederlandse Sint geimporteerd en de kinderen waren helemaal gelukkig met alle cadeautjes. Ook viel er de laatste week nog net genoeg sneeuw om de Oostenrijkse winter echt te kunnen beleven. Vooral het naburige Obertauern was schitterend wit met volop sneeuwpret. Voor ons maakte dat de cirkel rond; van volle bak zomer, naar volle bak winter!

Vooral de kinderen begonnen thuis steeds meer te missen op het eind, dus het is erg fijn dat we in december gewoon thuis zijn. Lekker samen de feestdagen vieren en een welkome time out van het reizen. Want reisvermoeidheid tijdens lange reizen, blijkt onvermijdelijk. Vooral met de kinderen was dit af en toe heel zwaar en dat hebben we echt wel onderschat. Ook valt het niet mee om in je eigen en elkaars behoeften te voorzien. Het idee is om in januari weer 3 maanden op pad te gaan, al weten we nog niet hoe en wat…

Alvast fijne feestdagen gewenst en wie weet zien we elkaar snel!

groetjes Dirk, Marion, Silva en Juno

Bihac, oktober 2022.

Dobar dan, daar zijn we weer!

We vierden op Krk nog op de valreep Dirk zijn 41e verjaardag. Inmiddels alleen in ons ‘eigen baaitje’, omdat alle toeristen vertrokken waren. De volgende dag slingerden we in enkele uren de kustroute af naar het Zuiden, naar het volgende eiland Vir. De laatste week op Krk regende het vooral ’s nachts veel, waardoor de zee erg afkoelde. Maar aangekomen op Vir begon de zon te schijnen en dat deed het 3 weken achter elkaar met temperaturen rond de 25 graden. Dat is toch wel erg lekker in oktober! Ook namen we elke dag een duik in zee, terwijl we toch niet echt zeemensen waren, dachten we. Maar juist door de kiezelstranden is het water helder en zit je niet vol met zand, erg prettig.

We hebben vooral de omgeving en het woeste Noorden van Vir verkend. Zo is Nin een erg toeristische plek waar we verschillende keren zijn geweest. Het heeft zoutmeren, is een kuuroord vanwege helende klei, heeft een erg kindvriendelijk strand en een historisch centrum. De andere kustplaatsjes op het vaste land waren oke, maar niet erg bijzonder. Maar Zadar, de hoofdstad van de regio, was fantastisch. Een hele mooie old town met goede sfeer en omgeven door de zee. Prachtige zonsondergangen beleefd bij de Sea Organ (groot zee-orgel die werkt op de golven) en de Sun Salutation (soort 60’s discovloer). Op handen en knieen de toren op het Romeinse plein beklommen vanwege hoogtevrees. Duitse ouders vertelden ons doodleuk dat de overheid ze stimuleert om hun doorbetaalde Elternzeit op te nemen vanwege het lerarentekort. Toch zuur om te horen, zo’n groot verschil. Wij Nederlanders moeten alles zelf maar uitzoeken en regelen, daarom komen we er ook geen tegen.

Ook Vir is verbonden met een brug aan het vasteland en een stuk kleiner dan Krk. Het zuiden is helemaal volgebouwd met mooie gekleurde appartementen en het noorden is natuurlijk en wild. Ook weer prachtige stranden, dit keer met rood zand, kleine kliffen, azuurblauw water en op een dag zagen we zelfs dofijnen zwemmen vanaf de kust. Magisch! We zouden eigenlijk weer een maand blijven, maar na 2,5 week werden we onrustig, omdat het gewoon te gemakkelijk was. Zon, zee, strand, een beetje luilekkerland. We misten het avontuur. Hierdoor besloten we eens iets heel anders te gaan doen: Bosnie i Herzegovina! Ook op aanraden van een vriendin, die dit aanvoelde, al kennen we verder niemand die daar is geweest. Het ligt zowat aan de andere kant van de bergen vanaf Vir. Dus stelden we een reisje samen door het westen van Bosnie voor eind oktober.

Helaas denkt iedereen gelijk aan de oorlog bij Bosnie, ook wij natuurlijk. Maar man man, wat een parel is dit land! Als je tenminste een beetje ‘moeilijke-landen-bestendig’ bent. Gelukkig hebben wij veel reiservaring, waardoor het ons juist heel erg trekt. We reden Bosnie binnen en gelijk werd het duidelijk: dit is een moeilijk land, precies wat we zochten! (zoals Jelle Brandt Cortius voor ons heel herkenbaar beschrijft in de grappige ‘Reisgids voor Moeilijke Landen’). Meerdere checkpoints achter elkaar (paspoort, tol etc.), meteen aangehouden door de politie met zo’n ouderwets spiegelei (hij wierp een blik op Juno en we mochten meteen doorrijden), ineens hield de snelweg ermee op en kort daarna was er een wegversperring van een uur op de enige weg naar Mostar en moesten wij de zigeuner straatverkopers vriendelijk bedanken voor alle aangeboden nep-parfum. En ook niet pinnen of boeken met creditcard, maar alles cash betalen. Het contrast met Kroatie kon niet groter zijn, heerlijk!

Mostar is heel mooi, maar echt een kermis aan Turkse bling-bling spulletjes rondom de Old Bridge. Toch deed het ons heel goed, de Arabische invloeden zijn zo aanwezig dat we echt het idee hadden ver weg te zijn en duidelijk niet meer in het Westen waren. Als ervaren reizigers is dat bij tijd en wijle een verademing. Juno is een ware attractie met zijn bruine ogen en witte haren en wordt regelmatig gefotografeerd, op schoot genomen en krijgt kusgeluidjes toegeworpen van omaatjes. Hij wordt er helemaal verlegen van. Silva is helemaal in haar nopjes in alle winkeltjes met alle kitsch spulletjes. Het is ook erg mooi en kleurrijk allemaal. Ook de mensen zijn over het algemeen warmer en opener dan de Kroaten.

Silva en Juno hebben overal waar we komen honden en kattenvriendjes, waardoor ze hun kindervriendjes wat minder missen, wat een zegen! Sommige accomodaties hebben we gevonden door met handen en voeten te praten met mensen (velen kunnen geen Engels en Duits) en ze brachten ons er dan persoonlijk naartoe! Op precies het juiste moment kwamen we die dan tegen, als we er bijna doorheen zaten. En op zulke momenten weten we: dan ben je een met het leven (wij ervaren dat in moeilijke landen meer of gemakkelijkder, zo lijkt het). Onze telefoons deden het namelijk opeens niet meer in Bosnie en ook de TomTom is niet geschikt voor dit land.

Tja… Wel overal wifi met onze laptop, maarja, dan moet je wel eerst ingecheckt zijn. Ach, we wilden avontuur, nou dat hebben we gehad. Ook viel de herfst ineens in vanaf midden Bosnie, supermooi en overweldigend na zo’n lange zomer! Bij Livno verbleven we weer in een A-frame huisje op een paardenranche, heel gaaf. In Drvar was het een beetje troosteloos, Oostblok achtig, maar verbleven we op een mooi superbasic landgoedje met restaurant waar het in de zomer bruist van de gezelligheid. Nu genoten we vooral van de zonnige eerste herfstdag met alle prachtige kleuren.

Er zijn bijna geen snelwegen en als we over de, soms zelfs onverharde, provinciale wegen rijden zijn we bijna alleen, ongekend. Ook zijn de landschappen fantastisch. Bergen, kloven, hoogvlaktes, weidsheid, grote rivieren, beren, wolven, lynxen (niet gezien hoor). De mensen zijn gastvrij en zelfs dankbaar dat je hun land bezoekt. Het voelt ook wel een beetje vreemd, want ze gaan er van uit dat je het als Nederlander sowieso hebt gemaakt. Zelf voelen ze de noodzaak te benoemen wat ze persoonlijk bereikt hebben. Alsof ze zich moeten bewijzen tegenover ons. Soms laten we met een knuffel zien dat dat dus echt niet hoeft…

Aangekomen in Una Nationaal Park verbleven we in Kulen Vakuf op een mooie plek meteen aan de heldere snelstromende rivier. Dirk heeft inmiddels in totaal wel 100 vissen gevangen in twee maanden tijd. Ook de watervallen van Martin Brod waren fantastisch, breed en sprookjesachtig. Nu sluiten we Bosnie af in stijl in een (Bosnisch) 4 sterrenhotel. Helemaal moe, maar voldaan, gunnen we onszelf weer even wat luxe. Wat genoten de kinderen daar van het heerlijke ontbijtbuffet met zoetigheden, smikkelen!

Volgende keer weer meer! Geniet van de prachtige herfst!

groetjes Dirk, Marion, Silva en Juno

Hier dan ons eerste verhaal vanaf het eiland Krk in Kroatie. Dat wil zeggen dat we dan alweer een maand onderweg zijn. Ondanks dat we er bewust voor hebben gekozen om ‘rustig te reizen’ vanwege de kinderen, hebben we alweer vanalles meegemaakt. Ten eerste hebben we er een week over gedaan om aan te komen op de plaats van bestemming, omdat we nou eenmaal de tijd ervoor hebben en je anders al zoveel moois voorbij rijdt.

Het eerste vakantiegevoel kwam in Oostenrijk waar we een fijne stopover hadden. Het viel gelijk op hoe heerlijk het ademen is in de bergen en door de bergen voelen wij ons altijd erg nederig en dankbaar voor zoveel natuurschoon. We bezochten een buitenzwembad waar we al eerder waren geweest met Silva, toen Juno nog in de buik zat. Silva heeft ons jarenlang gevraagd wanneer we er weer naartoe zouden gaan en nu was het dus zover, wat een verassing.